Ποιος/α είσαι όταν κάποιος σου αφαιρέσει το σώμα σου, τη φυλή σου, τα ρούχα, την οικογένειά σου;
Η ιστορία του βιβλίου, που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι μια ευφάνταστη εκδοχή του παλιού αγαπημένου ρητού που ζητά να αγαπάμε κάποιον για αυτό που είναι, όχι γι αυτό που φαίνεται, και μάλιστα με πρωταγωνιστές εφήβους, στην ηλικία, δηλαδή, που όλοι νιώθουμε ότι η ταυτότητά μας είναι ακόμη υπό διαμόρφωση. «Η ιδέα μού ήρθε μια μέρα στη δουλειά», λέει ο Λέβιθαν. «Σκέφτηκα πώς θα ήταν αν ξυπνούσα σε διαφορετικό σώμα κάθε μέρα. Με ιντρίγκαρε τόσο αυτή η σκέψη που άρχισα αμέσως να γράφω. Ουσιαστικά έγραψα ολόκληρο το βιβλίο ως απάντηση στη σκέψη αυτή. Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Το τοποθέτησα στην εφηβική ηλικία γιατί ο “Α” δεν έχει ποτέ νιώσει ότι συνδέεται με κάποιον άλλο, το οποίο μοιάζει με την αίσθηση της πρώτης αγάπης. Μπορείς να ξεπεράσεις ό,τι έχεις μάθει να πιστεύεις και να αγαπήσεις κάποιον που ζει σε αυτές τις συνθήκες; Τι σημαίνει πραγματικά να αγαπάς τον εσωτερικό κόσμο του άλλου, όταν δεν έχεις τον εξωτερικό παράγοντα;».
Και η επιλογή του αυτή μοιάζει να ήταν φοβερά εύστοχη, αφού βάσει των σχολίων που λαμβάνει για την ιστορία του οι έφηβοι όχι μόνο ταυτίζονται με τον «Α» αλλά ενίοτε τον ζηλεύουν: «Υπάρχει μια αίσθηση ελευθερίας σε αυτό που περνά, μπορεί να εξερευνήσει διάφορες καταστάσεις και ζωές. Αυτό έχει δημιουργήσει πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τα δύο φύλα και τις φυλές και τα δίπολα στα οποία έχει χτιστεί η κοινωνία, αλλά από τα οποία μπορούμε να απομακρυνθούμε αν θέλουμε».
Όπως διδάσκει και η ιστορία στην καρδιά της ταινίας, το «Κάθε Μέρα Μία Άλλη Μέρα» δεν είναι αυτό που περιμένεις αρχικά: Μπορεί να μοιάζει μια χαριτωμένη, πρωτότυπη και αστεία ιστορία για τα σκαμπανεβάσματα της πρώτης αγάπης και της ενηλικίωσης, αλλά αν ψάξεις λίγο βαθύτερα, θα ανακαλύψεις πολλά περισσότερα. «Νομίζω ότι οι θεατές θα ανακαλύψουν μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις, πώς είναι να είσαι μέλος μιας οικογένειας, πώς είναι να αγαπάς κάποιον τόσο που να παίρνεις την πιο δύσκολη απόφαση, πώς είναι να πιστεύεις στη μαγεία», λέει η παραγωγός Ντέμπι Ράιαν. «Έχει τόσα πολλά! Θέλουμε οι θεατές να γυρίσουν και να κοιτάξουν όποιον και όποια είναι δίπλα τους και να νιώσουν ότι τους βλέπουν πιο ουσιαστικά. Είναι μια ιστορία για την καταπληκτική εποχή στην οποία ζούμε, τώρα που οι νέες γενιές απομακρύνονται από απόλυτους ορισμούς για το τι εστί ταυτότητα, κάτι που βρίσκουμε όλοι συναρπαστικό».