Η ταινία εξελίσσεται σε τρεις πράξεις με τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες: Πράξη Πρώτη, ο γάμος ενός από τα μέλη του πληρώματος ώστε να γνωρίσουμε την κοινότητα των ναυτών και τις ζωές τους. Πράξη Δεύτερη, το τραγικό γεγονός και οι αγωνιώδεις προσπάθειες διάσωσης και Πράξη Τρίτη οι θλιβερές συνέπειες.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο διοικητής του Kursk Μιχαήλ Άβεριν, τον οποίο ενσαρκώνει ο ταλαντούχος Ματίας Σένερτς (Κόκκινο Σπουργίτι, Αδελφικοί Εχθροί κ.ά.). «Είναι ο ηγέτης, ο υπερασπιστής και ο πνευματικός πατέρας των ανδρών. Είναι εξαιρετικά έμπειρος και ανυπομονεί για την άσκηση αυτή, καθώς έχουν περάσει 10 χρόνια από την τελευταία φορά», δηλώνει ο Σένερτς. Στο ρόλο της συζύγου του, Τάνια, βρίσκεται η Λέα Σεϊντού (Η Ζωή της Αντέλ, Ο Αστακός). «Ήμουν έγκυος όταν γνώρισα τον Τόμας και συζητήσαμε. Όταν με είδε να μπαίνω με δυσκολία στον χώρο αποφάσισε ότι θα του άρεσε και η ηρωίδα μου να είναι έγκυος. Έτσι και έγινε», εξιστορεί.
Στον ρόλο του Ναύαρχου Γκρουζίνσκι, του Ρώσου διοικητή της άσκησης, θα δούμε τον βραβευμένο Πίτερ Σιμόνισκεκ (Τόνι Έρντμαν). «Ο Γκρουζίνσκι είναι σχεδόν ήρωας. Ρισκάρει την καριέρα του γιατί νιώθει υπεύθυνος για τους νεαρούς άντρες που είναι εγκλωβισμένοι 100 μέτρα κάτω από τη θάλασσα». Ο αντίστοιχος Βρετανός διοικητής είναι ο Ντέιβιντ Ράσελ που πρόσφερε τη βοήθειά του στη ρωσική πλευρά και έκανε τα πάντα για να σώσει τους άντρες, και τον ενσαρκώνει ο Κόλιν Φερθ. «Ο Ντέιβιντ Ράσελ παρακολουθούσε τις εξελίξεις όπως και όλοι αφού επρόκειτο για μια μεγάλη ναυτική άσκηση. Για τον ρόλο μου βασίστηκα στη γνωριμία μου με τον πραγματικό Ντέιβιντ Ράσελ. Δεν θα με δείτε να χειρίζομαι μηχανές αλλά να χρησιμοποιώ τεχνικούς όρους. Ακόμα κι αυτό όμως είναι απαιτητικό αφού είναι δύσκολο να το κάνεις να ακούγεται ενδιαφέρον», δηλώνει ο Κόλιν Φερθ.
Ο σιωπηλός μάρτυρας της ταινίας είναι ο πεντάχρονος γιος της Τάνια και του Μιχαήλ. «Είναι ο παρατηρητής, αυτός που μένει πίσω. Βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τα μάτια του γιατί χρειαζόμασταν αυτό το παράθυρο στην ιστορία. Δεν είμαστε Ρώσοι, δεν ήμασταν εκεί άρα χρειαζόμασταν ένα παράθυρο για να πούμε την ιστορία όσο πιο αγνά, ανθρώπινα και αληθινά γίνεται», εξηγεί ο Βίντερμπεργκ.